هفته نامه پرشین هفته نامه برای ایرانیان

درباره «The Runner»، فیلم جدید نیکولاس کیج

جدیدترین فیلم نیکولاس کیج هنرپیشه پر سابقه آمریکایی که از اواخر هفته گذشته در آمریکا و کانادا اکران شد و از هفته آینده در اروپا هم به نمایش در می‌آید، یک کار دراماتیک سیاسی است که از بخش‌های مختلف اجتماعی و کنش‌های فردی شکل می‌گیرد و با این که یک فیلم بسیار بد نشان نمی‌دهد اما شلوغی‌ها و ابهام فیلم نیز بسیار زیاد است و ترکیب حاصله به یک چیز قابل قبول تبدیل نشده است. از 10 سال پیش به این سو که نیکولاس کیج برای بازپرداخت دیون کلان خود و کسب درآمد دست به بازی در هر فیلمی زد و گاهی در طی یک سال در حداقل 3 فیلم رویت شد. هر چیزی را می‌توان از او انتظار داشت و اینک در هالیوود این یک سؤال و شوخی پرطرفدار است که: راستی، اسم فیلم این هفته نیکولاس کیج چیست؟!

«شهر وحشی» عنوان یک فیلم جنایی و اکشن جدید از سینمای هنگ کنگ و نوعی «فیلم نوآر» و بهتر بگوییم از آثار «نئو نوآر» است که هر چند در یک بافت 120 دقیقه‌ای مدتی طول می‌دهد تا به آنچه می‌خواهد برسد و حرفش را بزند اما این کار را با موفقیت انجام می‌دهد. تاکید بر اینکه رسیدن سازندگان «Wild City» به مقصود زمان می‌برد، به معنای کوبیدن غیرمستقیم فیلم و یا بیان این نکته نیست که با یک کار کسالت‌بار مواجه هستیم و باید پذیرفت که این فیلم به عنوان اولین کار بلند رینگولام در مقام سناریست و کارگردان توامان در 12 سال اخیر، از برخی منظرها استادی وی را در این حرفه نشان می‌دهد. او پیشتر فیلم‌های «شهر در آتش» و «در آماده باش کامل» را هم در مقام داستان‌گو و کارگردان عرضه کرده بود اما اینها مربوط به اوایل دهه 2000 می‌شد و فیلم جدید او حرکت وی در بخشی از مسیرهای گذشته‌اش را میسر می‌سازد و تفاوت موجود این است که تصاویر او در قیاس با گذشته سرشار از رنگ و استیل و فرم و خوش و مناسب است ولی در اینکه قرابت و ارتباط آن با حقایق اندک است، نیز تردیدی وجود ندارد.

پایه اصلی ماجراها

فیلم جدید و کارتونی و مفرح «شون گوسفنده» که از روی یک سریال تلویزیونی دیرپا اقتباس شده، وقایعی را پیش رو می‌گذارد که در یک مزرعه در شمال انگلیس با نام ماسی باتوم شکل می‌گیرد. این فیلم تا حد زیادی وامدار کاراکترهایی مانند سام گوسفنده و رالف گرگه است و در عین حال بر آثار هنری کمدینی قدیمی مانند باستر کیتون تکیه دارد. تاثیرپذیری فیلم از هر فاکتوری باشد، دیالوگ‌ها و  حرف‌ها و اظهارات کاراکترها به قدری اندک است که می‌توان «شون گوسفنده» را یک کار صامت و محصولی از آن دوران سینما تلقی کرد. اگر بنا بر قیاس و نگاه به شرایط فیلم‌های مشابه باشد، باید متذکر شد که «والاس و گرومیت» به ذهن آید. تفاوت در صراحت لهجه بیشتری است که در «شون گوسفنده» مشاهده می‌شود. طراحی گوسفندها با آردمن بوده و بیش از آن که آردمن را یک فرد هنرمند با طرح‌های ابتکاری وی بنامیم و بدانیم، منظور از این واژه بریتانیایی‌هایی است که سالهاست هنر کارتون سازی متفاوتی را از طریق ساختن مجسمه‌های گلی موجودات کارتونی و سپس به حرکت در آوردن آنها با سیستم پرطرفدار موسوم به استاپ موشن باب کرده‌اند و همان سیستم در «شون گوسفنده» هم به اجرا در آمده است.