شرق آسیا صحنه یک تجربه بی‌سابقه در روابط بین‌الملل است. کشورهای بسیاری از نظر اقتصادی به یک قدرت بزرگ (چین) وابسته هستند درحالی‌که همزمان به قدرت بزرگ دیگر (آمریکا) به‌عنوان تضمین‌کننده امنیت‌شان چشم دوخته‌اند. تاکنون این تجربه، یک موفقیت خیره‌کننده بوده است. به مدت 40 سال، آمریکا تنها صلح را حفظ کرده است، بلکه یک رونق اقتصادی قاره‌ای به‌وجود آورده است که بزرگ‌ترین ذی‌نفع  آن چین بوده است. اما این نظم درحال فرسایش است؛ زیرا چین درحال ساییدن آن چیزی است که به نظم جهانی به رهبری آمریکا مربوط می شود. نظمی که مانع از خیزش و برتری جویی ذاتی منطقه‌ای چین می‌شود. در سال 2016 تنش‌هایی که در نتیجه این فرسایش به‌وجود می‌آید، تشدید می‌شود و پرسش‌های آزار‌دهنده‌ای را برای دیگر کشورهای آسیایی مطرح می‌کند. 

قتصاد جهان در سال 2016 همچنان با گذارهایی عمده روبه‌رو‌ خواهد بود. چین در حال انتقال به یک مدل رشد باثبات‌تر است. در ایالات متحده سیاست پولی تغییر می‌کند. قیمت کالاهای پایه احتمالا از آنچه در سال‌های اخیر بوده، بسیار پایین‌تر خواهد بود و برای دوره‌ای طولانی آن چنان خواهد ماند.پرسش‌های کلی‌تری نیز هست که باید به آنها پاسخ داد. چگونه می‌توانیم به رشد جهانی قوی‌تر و متوازن‌تر برسیم؟ برای از بین بردن نابرابری چه می‌توانیم بکنیم؟ و چگونه می‌توانیم زمین شکننده‌مان را از تغییرات آب و هوایی حفظ کنیم؟ خبر خوب این است که من آگاهی فزاینده‌ای را درباره نیاز به اقدام فوری 188 کشور عضو صندوق بین‌المللی پول می‌بینم. گام بعدی باید اجرا باشد، انجام دادن کارهای درست، همین حالا. اینها سه «کار درست» نخست برای سال‌های پیش رو هستند:

سال 2016 در حالی آغاز شده که دامنه بحران های مختلف بین المللی جاری در سال گذشته ـ که پیشینه برخی بسیار است ـ به سال جدید نیز کشیده شده است. یک نشریه انگلیسی در مطلبی ضمن پرداختن به این موضوع، به بررسی 10 بحرانی پرداخته که میراث سال 2015 هستند و انتظار می رود در سال جدید، وضعیت آن ها بدتر نیز بشود. به نقل از روزنامه «ایندیپندت»، بزرگترین بحران های بین المللی شکل گرفته در 12 ماه گذشته، در سال جدید میلادی وخیم تر خواهند شد. این چیزی است که شماری از سرشناس ترین پژوهشگران حوزه مطالعات ریسک سیاسی به آن اشاره می کنند.