سینما

وقتی ایمی پاسكال مدیر سونی اجازه داد تا فیلم «استیو جابز» از كمپانی بیرون برود و در یونیورسال تولید شود، رییس استودیو از این مضطرب شد كه چرا او اجازه داده است تا فیلمی كه در حكم «همشهری كین» مدرن بود، از زیر دستانش بلغزد و بیرون برود.به گزارش بانی فیلم به نقل از ورایتی، این فیلم زندگینامه ای درباره بنیانگذار اپل، از سوی پاسكال درخشان توصیف شد، اما پس از این كه لئوناردو دی‌كاپریو و كریستین بیل از ایفای نقش اول آن سرباز زدند، بدون تكیه بر یك سوپراستار، چشم‌انداز تجاری آن را محدود كرد. در نهایت، پاسكال، كه شغلش با فیلم‌هایی چون «پس از زمین» و «سقوط كاخ سفید» به خطر افتاده بود، نتوانست

سینما، جعبه‌ای جادویی است، جعبه‌ای که در آن، هر ساحری با سحر خود مخاطبان را مسحور می‌کنند. همین سحرانگیزی است که باعث ماندگاری آن در جهان شده است. بازیگران، ساحرانی هستند که با هنر خود مخاطبان را جادو کرده و روی صندلی سالن‌های تاریک سینما میخکوب می‌کنند، آنچنانکه حتی پلک هم نزنند. هر بازیگری را نمی‌توان ساحر دانست، بسیار بازیگران هستند که با ناکارآمدی خود، هنر را به سخره گرفته و از سالن سینماها فراری داده و  می‌دهند. نابازیگر، آن نیست که در نقش‌های پایین دست بازی کند، کسی است که با بازی‌های ضعیف و مشمئز کننده تماشاچیان را دچار دلم بهم خوردگی کند. برای بازیگر شدن باید توانایی‌های بالقوه و بالفعل داشت. هر کسی نمی‌تواند لاف بازیگری زده و روی پرده عریض سینما به خودنمایی بپردازد. 

 از استیون اسپیلبرگ آمریکایی که فاصله اندکی تا 70 ساله شدن دارد، بعد از فیلم تاریخ نگارانه «لینکولن» او در سال 2012 فیلم جدیدی اکران نشده بود و در نتیجه قابل فهم است که چرا فیلم تازه او به نام «پل جاسوس‌ها» تا این حد مورد توجه و بررسی و رایزنی قرار گرفته است.اگر «لینکولن» داستان بخشی از زندگی ابراهام لینکولن رییس جمهوری سابق آمریکا با بازی درخشان و اسکاری دانی یل دی لوییس بود، «پل جاسوس‌ها» نیز بر اساس اتفاقی تقریباً واقعی و رویدادی که رگ و پی آن کاملا سیاسی است، می‌کوشد مانیفست‌های قدیمی بین آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی را توضیح بدهد و بگوید چرا این دو کشور سالها در یک تقابل موسوم به جنگ سرد روح و جان یکدیگر را عذاب دادند و از چه طریق بارها زیر پای یکدیگر دام و چاه گذاشتند و البته با تمی حمایتگرانه از آمریکای زیاده خواه مدعی پیش افتادن این کشور در این معادلات می‌شود اما اگر این عنصر کاملا واضح تبلیغاتی را کنار بگذاریم می‌بینیم هر دو طرف به یک اندازه از این جنگ متمتع یا متضرر شده‌اند.

جیمز باند مامور مخفی سرویس اطلاعاتی بریتانیا با کد شناسایی 007 شخصیتی خیالی است که در سال 1952 به قلم روزنامه‌نگار و نویسنده بریتانیایی ایان فلمینگ خلق شد. جذابیت این شخصیت خیالی برای دنیای سینما به اندازه‌ای بود که از زمان ساخت نخستین فیلم جیمز باند در سال 1962 تا کنون هفت بازیگر در پنج دهه سنت بازی در نقش این شخصیت بر پرده سینما را ادامه داده‌اند.

نگاهی متفاوت به فیلم «دیکتاتور بزرگ»

 «دیکتاتور بزرگ» که یکی از مهم‌ترین فیلم‌های تاریخ سینماست و برخی منتقدان آن را بهترین کار چارلی چاپلین می‌دانند، با حاشیه‌های زیادی تولید شد. فیلم ۷۵ سال پیش روی پرده سینماها آمد.فیلم «دیکتاتور بزرگ» نامی دوپهلو برای داستانی ساده و خنده‌دار است: یک آرایشگر فقیر یهودی به خاطر قیافه ظاهری با مقتدرترین دیکتاتور زمان عوضی گرفته می‌شود. نام فیلم از این نظر دوپهلو است که نشان می‌دهد، شخصی که «دیکتاتور بزرگ» است جز انسانی کوچک و حقیر نیست.

در جوایز تلویزیونی، همیشه سریالهایی که از مضمون سیاسی برخوردارند، شانس بیشتری برای دریافت جایزه و دیده شدن دارند. آثاری که داستانهای سیاسی را در بستری مفرح و هیجان انگیز در قالب سریال و نمایش به شیوه‌ای جذاب روایت می‌کنند.  سایت فنسی دِد با این مقدمه نوشت: این سریالها در …

سازنده جیمز باند می‌گوید یكی از دلایلی كه جیمز باند توانسته است بیش از 50 سال دوام یباورد این است كه این شخصیت پس‌زمینه‌ای ندارد.به گزارش بانی فیلم به نقل از ایندیپندنت، وقتی بیست و چهارمین فیلم جیمز باند با عنوان «اسپكتر»  اواخر همین ماه اكران شود، سینمادوستان متوجه می‌شوند كه آیا دانیل كریگ در چهارمین هنرنمایی‌اش در نقش مامور007 در نهایت می‌تواند به سبكی راجر موری ظاهر شود یا قهرمانی از نوع هملت می‌شود كه از بی معنایی متافیزیكی جاسوس بودن در دوران ادوارد اسنودن رنج می برد؟  

درباره فیلم فرانسوی «پدر بهترین دوستم»

سینمای فرانسه در سال‌های گذشته فیلم‌هایی عرضه کرده که برای عموم تماشاگران جذاب بوده‌اند، آن هم نه فقط در فرانسه. راز موفقیت فیلم‌های ساده و بدون جنجال که با مضمون و داستان قوی تماشاگران عادی را به سینما می‌کشند در کجاست؟

به مناسبت هشتاد و سومین سال اکران «دردسر در بهشت» شاهکار ارنست لوبیچ

ارنست لوبیچ فیلمساز بزرگ آلمانی که به خاطر مخالفت با آلمان نازی و قوای هیتلر از کشورش گریخت و در هالیوود به فیلمسازی پرداخت و به یکی از پیشروان و تقویت‌کنندگان ژانر کمدی- رمانتیک تبدیل شد، هشتاد و سه سال پیش اثری ماندگار به نام «دردسر در بهشت» را در همین گونه فیلمسازی از خود بر جای گذاشت که هنوز که هنوز است درباره آن صحبت می‌شود و عده‌ای آن را سقف هنر فیلمسازی در این ژانر و در میان کارهای کمدی- اجتماعی می‌دانند و فقط کارهای فرانک کاپرا دیگر فیلمساز آلمانی گریخته از موطنش و همکاری کرده با هالیوودی‌ها را فراتر از وی می‌دانند. قرار داشتن فیلم «دردسر در بهشت» در میان 100 فیلم برتر تمامی تاریخ از منظر انستیتوی فیلم آمریکا (AFI) دلیل دیگری برای بررسی این اثر ماندگار سینمایی و بیان جزییاتی از آن در فاصله نه چندان زیادی تا سال 2016 به حساب می‌آید.

نی بویل فیلمساز 59 ساله بریتانیایی که با «میلیونر زاغه نشین» جوایز اصلی اسکار 2008 را ربود و فیلم جدیدش را که پیرامون زندگی و دستاوردهای استیو جابز خالق سیستم رایانه‌ای اپل است، در فستیوال‌های اخیر تلوراید آمریکا و تورنتوی کانادا رو کرده و از اواخر مهرماه در سطح جهان اکران عمومی خواهد کرد، هفته پیش گفت پروژه بعدی‌اش ساخت قسمت دوم فیلم معروف و «کالت» شده «Trains potting» است. این فیلم را بویل در سال 1996 براساس سناریویی از جان هاج و داستان اولیه‌ای از اروین ولش پیرامون زندگی و مشکلات 4 مرد میانسال در شرایط سخت اقتصادی حاکم بر شهر ادین بوروی اسکاتلند و کشیده شدن آنها به دامان اعتیاد به موادمخدر ساخت.