مقالات

 شاید هیچ لوگویی در دنیای سرگرمی به اندازه «لئو» - شیر غران کمپانی مترو گلدن مایر - شناخته شده نباشد. کمپانی بزرگی که یادآور دوران طلایی سینمای آمریکا و فیلم های کلاسیک خاطره انگیز آن دوران است.مترو گلدن مایر یا به اختصار «MGM» یکی از قدیمی ترین استودیوهای نیمه بزرگ یا مینی- ماژور در هالیوود است؛ با سیری پر فراز و نشیب که از اوج قله های موفقیت در دهه ۳۰، ۴۰ و ۵۰ میلادی تا اعلام ورشکستگی در پایان ۲۰۱۰ در نوسان بوده و در طول عمر ۹۱ ساله خود فصل های مهمی در تاریخ صنعت سینما را رقم زده است.

نی بویل فیلمساز 59 ساله بریتانیایی که با «میلیونر زاغه نشین» جوایز اصلی اسکار 2008 را ربود و فیلم جدیدش را که پیرامون زندگی و دستاوردهای استیو جابز خالق سیستم رایانه‌ای اپل است، در فستیوال‌های اخیر تلوراید آمریکا و تورنتوی کانادا رو کرده و از اواخر مهرماه در سطح جهان اکران عمومی خواهد کرد، هفته پیش گفت پروژه بعدی‌اش ساخت قسمت دوم فیلم معروف و «کالت» شده «Trains potting» است. این فیلم را بویل در سال 1996 براساس سناریویی از جان هاج و داستان اولیه‌ای از اروین ولش پیرامون زندگی و مشکلات 4 مرد میانسال در شرایط سخت اقتصادی حاکم بر شهر ادین بوروی اسکاتلند و کشیده شدن آنها به دامان اعتیاد به موادمخدر ساخت.

به مناسبت هشتاد و سومین سال اکران «دردسر در بهشت» شاهکار ارنست لوبیچ

ارنست لوبیچ فیلمساز بزرگ آلمانی که به خاطر مخالفت با آلمان نازی و قوای هیتلر از کشورش گریخت و در هالیوود به فیلمسازی پرداخت و به یکی از پیشروان و تقویت‌کنندگان ژانر کمدی- رمانتیک تبدیل شد، هشتاد و سه سال پیش اثری ماندگار به نام «دردسر در بهشت» را در همین گونه فیلمسازی از خود بر جای گذاشت که هنوز که هنوز است درباره آن صحبت می‌شود و عده‌ای آن را سقف هنر فیلمسازی در این ژانر و در میان کارهای کمدی- اجتماعی می‌دانند و فقط کارهای فرانک کاپرا دیگر فیلمساز آلمانی گریخته از موطنش و همکاری کرده با هالیوودی‌ها را فراتر از وی می‌دانند. قرار داشتن فیلم «دردسر در بهشت» در میان 100 فیلم برتر تمامی تاریخ از منظر انستیتوی فیلم آمریکا (AFI) دلیل دیگری برای بررسی این اثر ماندگار سینمایی و بیان جزییاتی از آن در فاصله نه چندان زیادی تا سال 2016 به حساب می‌آید.

«آن جادوگر آرشه‌به دست  رفته است»؛ این جمله روایت خداحافظی با آهنگساز و نوازنده برجسته آذربایجانی است که اجرای کنسرت در ایران را بیشتر از وطنش دوست داشت و  چهار سال‏ پس از خداحافظی‏اش با صحنه، به ایران آمد  و نتوانست در مقابل خواست قلبی‌اش‌برای برگزاری کنسرت در ایران مقاومت کند. هابیل علی‏اف، ‏ نه تنها نام بیگانه‏ای با گوش هنردوستان و مخاطبان موسیقی ایرانی نیست، بلکه بسیاری از دوستداران موسیقی نام علی‌اف را همواره در کنار نام بزرگان هموطن خود همچون شهناز، بهاری، ‏ پایور، ‏ یاحقی و... بر زبان می‌آورند. این سطح از قرابت و محبوبیت باعث شده است

اروپا برای سالیان سال است که تلاش می‌کند، وابستگی خود را به منابع انرژی سوریه و ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری دمدمی مزاجش کم کند. پس چرا هم‌اینک این قاره داوطلب شده است برای خط لوله گازی جدید تن به شیطنت‌های روسیه بدهد و خود را برای یک دهه دیگر اسیر کارشکنی‌های این کشور کند؟ به نوشته فارن پالیسی، روسیه در نظر دارد از طریق دریای بالتیک خط لوله گازی جدیدی احداث کند تا از طریق آلمان، آن را به خاک اروپا برساند. بنا به گفته شاهدان عینی، سرعت راه‌اندازی این خط لوله گازی از حالت معمول آن بیشتر است و کاملا در تقابل با سایر پروژه‌های مرده و یا نصفه و نیمه روسیه قرار دارد. چند شرکت عمده غربی از جمله «شل»، «ئی آن»، «بی‌ای‌اس‌اف» و «انجی» با شرکت دولتی «گازپروم» متحد شده‌اند تا ظرفیت خط لوله گازی دریای بالتیک را دو برابر کنند و امیدوارند که در اواخر سال 2019 نیز به بهره‌برداری کامل برسد. اگر این پروژه 10 میلیارد دلاری تکمیل شود، روسیه در نهایت توانسته است خود را از شر مشکلات اوکراین، که به‌عنوان کشور ترانزیت گازی مطرح شده است، خلاص کند. 

 چرا کمپین تحریم خرید خودروی صفر شکل گرفت؟ این سوال با پاسخ‌های متفاوتی از سوی خودروسازان و مشتریان روبه‌رو است. درحالی‌که تولید‌کنندگان خودرو از وارد‌کنندگان، مخالفان دولت و اپوزیسیون خارج‌نشین به‌عنوان عاملان راه‌اندازی کمپین مذکور برای ناکامی تولید در کشور نام می‌برند، اما مشتریان خودروهای داخلی تاکید می‌کنند که شکل‌گیری کمپین نخریدن خودرو ریشه در عملکرد خودروسازان طی دو سال گذشته دارد.طی ماه‌های اخیر باوجود نتایج مثبت مذاکرات هسته ای، و انتظار برای رونق بازار، رکودی خاص بر بازار حاکم شده است. تلقی افکار عمومی آن است که به نتیجه رسیدن مذاکرات در بازار خودرو موجب کاهش قیمت‌ خودروهای داخلی و باز شدن درهای بازار به روی خودروهای خارجی با قیمت‌های نازل‌تری نسبت به گذشته خواهد شد. 

 سیاستمدار چپگرای نامتعارف و فعال ضد جنگ که رهبری اصلیترین حزب مخالف دولت انگلیس را برعهده گرفته، معتقد است اکنون زمان گونۀ جدیدی از سیاست ورزی فرا رسیده است.جرمی  کوربین که به زحمت توانسته بود آرای لازم را برای ورود به رقابت‌های درون حزبی به منظور کسب عنوان رهبری حزب کارگر انگلیس کسب کند، برخلاف انتظارها در نهایت توانست نزدیک به 60 درصد آرای اعضا و طرفداران این حزب را به دست آورد و به عنوان بیست و پنجمین رهبر حزب کارگر انتخاب شود.کوربین در حالی این نتیجۀ دور از انتظار را به دست آورد که با وجود نزدیک به سه دهه حضور در پارلمان انگلیس، سیاستمداری کمتر شناخته شده بود و در زمرۀ حلقۀ اعضای تصمیم گیر و تاثیرگذار حزب کارگر به شمار نمی‌رفت.برای بسیاری، این سیاستمدار 66 ساله، نمایندۀ زمان گذشته است اما طرفداران کوربین وی را نمایندۀ نسل جوانی می‌دانند که باید شنیده شوند.عضو شورشی حزب کارگر، زمانی رهبری این حزب را برعهده می‌گیرد که دو شکست سنگین در پنج سال گذشته، حزب کارگر را در وضعیتی بحرانی قرار داده است.افزون بر این، انتخاب وی احتمال افزایش دو دستگی در اصلی‌ترین حزب مخالف دولت را نیز افزایش داده است.انتخاب کوربین به عنوان رهبر دومین حزب بزرگ مجلس عوام انگلیس همچنین می‌تواند بر سیاست‌های دولت تحت رهبری حزب محافظه کار نیز تاثیرگذار باشد. باید دید انتخاب وی چه پیامدهایی برای حزب کارگر و انگلیس درپی خواهد داشت.

منطقه‌ای که با هر دوره تاریخی‌اش متفاوت است 

غسان شربل روزنامه‌نگار و نویسنده  لبنانی

خاورمیانه در گذشته هیچ گاه در صلح و آشتی نبوده است. جنگ های خصمانه اسرائیل همیشه روزهای خوش صلح را مسموم کرده است. حتی کارهایی که دیکتاتورهای منطقه می کردند نیز همیشه کام خاورمیانه را بر مردمش تلخ می کرده است. اما با این حال بیشتر آنها تلاش می کردند در درون نقشه ای که تعریف شده بود جاه طلبی های خود را دنبال کنند، از ترس این که مبادا روزی به توطئه های خارجی بلغزند، توطئه هایی که عموما ثبات خاورمیانه را به سخره می کشیدند و اجازه می دادند که آنها کارهای متهورانه خود را انجام دهند بدون این که به فروپاشی بزرگی منجر شود.

  تعداد کارگردانان زن و فیلم‌های ساخته شده توسط زنان در فستیوال‌های بزرگ سینمای جهان اندک است و این رقم به حد و شکلی است که سو بروکس استرالیایی از آنها به عنوان یک نسل در حال انقراض یاد می‌کند و به اعتقاد او این روند در حال بهبود و تغییر هم نیست و بنظر نمی‌رسد به این زودی‌ها شاهد عوض شدن محسوس این شرایط باشیم.سو بروکس که جدیدترین کار درام‌اش به نام «در جستجوی گریس» را در فستیوال معتبر ونیز ایتالیا (11 تا 22 شهریور) شرکت داده بود، عملا فقط یکی از دو کارگردان زنی بود که در بخش بسیار مهم «مسابقه» فستیوال حضور داشت و این در حالی است که تصاحب شیر طلایی این جشنواره آرزوی هر فیلمسازی است. سو بروکس 62 سال سن دارد و بیش از سه دهه کوشیده برای پروژه‌هایش حامیان لازم را فراهم آورد ولی بدتر از بی‌نتیجه ماندن این کوشش‌ها فراهم نبودن شرایط برای تغییر دادن این وضعیت است. بروکس می‌گوید: چطور امیدوار باشم؛ چهل سال است

در هفتاد و دومین دوره فستیوال بین‌المللی فیلم ونیز ایتالیا که از 11 تا 22 شهریور برگزار شد، هنرمندان متعددی درخشیدند و شماری نیز به جوایز برتر فستیوال رسیدند که آن را شیرهای طلایی می‌نامند. اما دو آدم ویژه در جدیدترین دوره فستیوالی که بعد از کن فرانسه و همپا با برلین دومین جشنواره سینمای جهان به حساب می‌آید و همچنین قدیمی‌ترین فستیوال در قید حیات سینمای جهان هم تلقی می‌شود، خودنمایی بارزی داشتند و مدیران «موسترا» نیز به شکلی خاص بر کارشان ارج نهادند. آنها برایان دی پالما کارگردان 75 ساله آمریکایی و کریستوفر پلامر بازیگر 86 ساله همین کشور بودند.