نوشته: سیما توحدی 

 خشک سیمی ، خشک چوبی ، خشک پوست

از کجا می اید این آوای دوست؟   

گر زسیم است این صدای نازنین   

خود چگونه میزند هیهای دوست؟    

زمین این گهواره باشکوه و استوار از دیر باز خواستگاه هزاران شور و شوق ، امید و آرزو ، حسرت و اندوه و غمهای بی شماری بوده است. این احساسات رنگین بشری هماره میهمان عزیز سازها و ترانه ها شده اند و زیباترین و باشکوه ترین نواها را شکل داده اند. هر جا زندگی بوده ، ساز با حضوری چشمگیر خود نمایی کرده است. هر جا اندیشه و هنری بوده ، موسیقی مثل چشمه ای زلال جاری شده و روح تشنه باورهای ملتی را سیراب کرده است.

سیما بینا اسمی آشناست شاید هم صدایی آشناست. صدایی که از بلندای قله های سرد و بلند  شمال خراسان ، از دشت های وسیع و گرم جنوب خراسان ، از سینه مردمان صبور و خونگرم روستاهای زیبای ایرانمان بر میخیزد. صدایی که ترانه هایی محلی را فریاد می کند که ملتی در سرودنش نقش داشته اند ، ترانه هایی که بی پیرایه و ساده اند ، صمیمی و بی تکلفند ، سروده شده اند تا درد را همدمی باشند و غربت را ناله ای.

نگاهی متفاوت به فیلم «دیکتاتور بزرگ»

 «دیکتاتور بزرگ» که یکی از مهم‌ترین فیلم‌های تاریخ سینماست و برخی منتقدان آن را بهترین کار چارلی چاپلین می‌دانند، با حاشیه‌های زیادی تولید شد. فیلم ۷۵ سال پیش روی پرده سینماها آمد.فیلم «دیکتاتور بزرگ» نامی دوپهلو برای داستانی ساده و خنده‌دار است: یک آرایشگر فقیر یهودی به خاطر قیافه ظاهری با مقتدرترین دیکتاتور زمان عوضی گرفته می‌شود. نام فیلم از این نظر دوپهلو است که نشان می‌دهد، شخصی که «دیکتاتور بزرگ» است جز انسانی کوچک و حقیر نیست.