«آن جادوگر آرشه‌به دست  رفته است»؛ این جمله روایت خداحافظی با آهنگساز و نوازنده برجسته آذربایجانی است که اجرای کنسرت در ایران را بیشتر از وطنش دوست داشت و  چهار سال‏ پس از خداحافظی‏اش با صحنه، به ایران آمد  و نتوانست در مقابل خواست قلبی‌اش‌برای برگزاری کنسرت در ایران مقاومت کند. هابیل علی‏اف، ‏ نه تنها نام بیگانه‏ای با گوش هنردوستان و مخاطبان موسیقی ایرانی نیست، بلکه بسیاری از دوستداران موسیقی نام علی‌اف را همواره در کنار نام بزرگان هموطن خود همچون شهناز، بهاری، ‏ پایور، ‏ یاحقی و... بر زبان می‌آورند. این سطح از قرابت و محبوبیت باعث شده است

اولیور هرمانوس سناریست و کارگردان اهل آفریقای جنوبی سومین فیلم بلند خود را که «رودخانه بی‌پایان» نامگذاری شده، به جشنواره امسال ونیز آورده و این یک کار ملودرام است که در بخش‌های اولیه خود موفق نشان می‌دهد اما به آرامی به سوی نزول می‌رود و در قسمت‌های پایانی‌اش کاری توام با احساسات تصنعی جلوه می‌کند.هرمانوس پیشتر با دو فیلم کاملتر و بهتر با نام‌های «شرلی آدامز» و «زیبایی» کارنامه قبولی گرفته بود و کاراکتر سازی‌های جالب و عمیق‌اش از نقاط ممتاز کار وی بنظر می‌رسید اما این محسنات در کار جدید او نمایی کمتر و کوچک‌تر دارند و همان طور که داستان سرگشتگی یک فرانسوی در سرزمینی بیگانه در این فیلم یکی از موضوعات اصلی را شکل داده، خود او نیز گاهی به اسارت قصه‌اش در می‌آید و افکارش مغشوش می‌شود.

در هفتاد و دومین دوره فستیوال بین‌المللی فیلم ونیز ایتالیا که از 11 تا 22 شهریور برگزار شد، هنرمندان متعددی درخشیدند و شماری نیز به جوایز برتر فستیوال رسیدند که آن را شیرهای طلایی می‌نامند. اما دو آدم ویژه در جدیدترین دوره فستیوالی که بعد از کن فرانسه و همپا با برلین دومین جشنواره سینمای جهان به حساب می‌آید و همچنین قدیمی‌ترین فستیوال در قید حیات سینمای جهان هم تلقی می‌شود، خودنمایی بارزی داشتند و مدیران «موسترا» نیز به شکلی خاص بر کارشان ارج نهادند. آنها برایان دی پالما کارگردان 75 ساله آمریکایی و کریستوفر پلامر بازیگر 86 ساله همین کشور بودند.