سینما

 شاید هیچ لوگویی در دنیای سرگرمی به اندازه «لئو» - شیر غران کمپانی مترو گلدن مایر - شناخته شده نباشد. کمپانی بزرگی که یادآور دوران طلایی سینمای آمریکا و فیلم های کلاسیک خاطره انگیز آن دوران است.مترو گلدن مایر یا به اختصار «MGM» یکی از قدیمی ترین استودیوهای نیمه بزرگ یا مینی- ماژور در هالیوود است؛ با سیری پر فراز و نشیب که از اوج قله های موفقیت در دهه ۳۰، ۴۰ و ۵۰ میلادی تا اعلام ورشکستگی در پایان ۲۰۱۰ در نوسان بوده و در طول عمر ۹۱ ساله خود فصل های مهمی در تاریخ صنعت سینما را رقم زده است.

اولیور هرمانوس سناریست و کارگردان اهل آفریقای جنوبی سومین فیلم بلند خود را که «رودخانه بی‌پایان» نامگذاری شده، به جشنواره امسال ونیز آورده و این یک کار ملودرام است که در بخش‌های اولیه خود موفق نشان می‌دهد اما به آرامی به سوی نزول می‌رود و در قسمت‌های پایانی‌اش کاری توام با احساسات تصنعی جلوه می‌کند.هرمانوس پیشتر با دو فیلم کاملتر و بهتر با نام‌های «شرلی آدامز» و «زیبایی» کارنامه قبولی گرفته بود و کاراکتر سازی‌های جالب و عمیق‌اش از نقاط ممتاز کار وی بنظر می‌رسید اما این محسنات در کار جدید او نمایی کمتر و کوچک‌تر دارند و همان طور که داستان سرگشتگی یک فرانسوی در سرزمینی بیگانه در این فیلم یکی از موضوعات اصلی را شکل داده، خود او نیز گاهی به اسارت قصه‌اش در می‌آید و افکارش مغشوش می‌شود.

در هفتاد و دومین دوره فستیوال بین‌المللی فیلم ونیز ایتالیا که از 11 تا 22 شهریور برگزار شد، هنرمندان متعددی درخشیدند و شماری نیز به جوایز برتر فستیوال رسیدند که آن را شیرهای طلایی می‌نامند. اما دو آدم ویژه در جدیدترین دوره فستیوالی که بعد از کن فرانسه و همپا با برلین دومین جشنواره سینمای جهان به حساب می‌آید و همچنین قدیمی‌ترین فستیوال در قید حیات سینمای جهان هم تلقی می‌شود، خودنمایی بارزی داشتند و مدیران «موسترا» نیز به شکلی خاص بر کارشان ارج نهادند. آنها برایان دی پالما کارگردان 75 ساله آمریکایی و کریستوفر پلامر بازیگر 86 ساله همین کشور بودند.

  تعداد کارگردانان زن و فیلم‌های ساخته شده توسط زنان در فستیوال‌های بزرگ سینمای جهان اندک است و این رقم به حد و شکلی است که سو بروکس استرالیایی از آنها به عنوان یک نسل در حال انقراض یاد می‌کند و به اعتقاد او این روند در حال بهبود و تغییر هم نیست و بنظر نمی‌رسد به این زودی‌ها شاهد عوض شدن محسوس این شرایط باشیم.سو بروکس که جدیدترین کار درام‌اش به نام «در جستجوی گریس» را در فستیوال معتبر ونیز ایتالیا (11 تا 22 شهریور) شرکت داده بود، عملا فقط یکی از دو کارگردان زنی بود که در بخش بسیار مهم «مسابقه» فستیوال حضور داشت و این در حالی است که تصاحب شیر طلایی این جشنواره آرزوی هر فیلمسازی است. سو بروکس 62 سال سن دارد و بیش از سه دهه کوشیده برای پروژه‌هایش حامیان لازم را فراهم آورد ولی بدتر از بی‌نتیجه ماندن این کوشش‌ها فراهم نبودن شرایط برای تغییر دادن این وضعیت است. بروکس می‌گوید: چطور امیدوار باشم؛ چهل سال است

درباره «در مرکز توجه» به انگیزه پخش آن در فستیوال ونیز 2015 

نمایش «در مرکز توجه» فیلم تازه تام مک کارتی در جشنواره معتبر ونیز امسال (از 11 تا 22 شهریور) توجه به این فیلم را که تا اکران عمومی‌اش در آمریکا و اروپا نیز فرصت زیادی نمانده بیشتر کرده و با این که «Spot Light» یکی از 21 فیلم بخش مسابقه دومین فستیوال برتر سینمای جهان نیست و خارج از این بخش به نمایش در آمده اما بدلایل مختلف و بخصوص موضوع فیلم رسانه‌ها و تماشاگران هفتاد و دومین دوره جشنواره ونیز با وسعت به تماشای این فیلم رفته‌اند و نظرات مثبت و منفی خود را در این ارتباط عنوان کرده‌اند.

یک موج بنیان برافکن

بی خانمان‌ها حالا اولویت پیدا كردند 

وقتی ریچارد گیر داشت برای فیلم «زمان خارج از ذهن» در نقش مردی بی‌خانمان گدایی می‌کرد، نیویورکی‌ها او را نشناختند. به نقل از نیویورک دیلی‌ نیوز، ریچارد گیر داشت از صمیم قلب بازی می‌کرد، اما نیویورکی‌ها به او نگاه نکردند. چون فکر می‌کردند بی‌خانمان است! گیر 66 ساله و ستاره تقریبا چهار دهه هالیوود، اوایل سال گذشته با یک کلاه بافتنی و ریش ژولیده در آستور پلِیس واقع در مرکز شهر نیویورک ایستاده بود و «زمان خارج از ذهن» که روز چهارشنبه اکران می‌شود را بازی می‌کرد.

درباره «خاطره آب»، ساخته ماتیاس بیزه شیلیایی به مناسبت پخش آن در فستیوال ونیز 2015 

یکی از فیلم‌های جشنواره امسال ونیز که کمتر از یک هفته از آغاز آن می‌گذرد و یکشنبه شب آینده (22 شهریور) پایان می‌گیرد، کاری از ماتیاس بیزه فیلمساز مبتکر اهل شیلی به نام «خاطره آب» است. این فیلم درباره زوج میانسالی است که نمی‌توانند با فاجعه مرگ فرزند چهار ساله‌شان کنار بیایند و به شدت از این بابت رنج می‌برند. بدترین احساس برای آنها این است که فکر می‌کنند چه آسان می‌توانستند جلوی این ضایعه را بگیرند و با نهایت بی دقتی موجب مرگ جگر گوشه خود شده‌اند.

درباره «The Runner»، فیلم جدید نیکولاس کیج

جدیدترین فیلم نیکولاس کیج هنرپیشه پر سابقه آمریکایی که از اواخر هفته گذشته در آمریکا و کانادا اکران شد و از هفته آینده در اروپا هم به نمایش در می‌آید، یک کار دراماتیک سیاسی است که از بخش‌های مختلف اجتماعی و کنش‌های فردی شکل می‌گیرد و با این که یک فیلم بسیار بد نشان نمی‌دهد اما شلوغی‌ها و ابهام فیلم نیز بسیار زیاد است و ترکیب حاصله به یک چیز قابل قبول تبدیل نشده است. از 10 سال پیش به این سو که نیکولاس کیج برای بازپرداخت دیون کلان خود و کسب درآمد دست به بازی در هر فیلمی زد و گاهی در طی یک سال در حداقل 3 فیلم رویت شد. هر چیزی را می‌توان از او انتظار داشت و اینک در هالیوود این یک سؤال و شوخی پرطرفدار است که: راستی، اسم فیلم این هفته نیکولاس کیج چیست؟!

«شهر وحشی» عنوان یک فیلم جنایی و اکشن جدید از سینمای هنگ کنگ و نوعی «فیلم نوآر» و بهتر بگوییم از آثار «نئو نوآر» است که هر چند در یک بافت 120 دقیقه‌ای مدتی طول می‌دهد تا به آنچه می‌خواهد برسد و حرفش را بزند اما این کار را با موفقیت انجام می‌دهد. تاکید بر اینکه رسیدن سازندگان «Wild City» به مقصود زمان می‌برد، به معنای کوبیدن غیرمستقیم فیلم و یا بیان این نکته نیست که با یک کار کسالت‌بار مواجه هستیم و باید پذیرفت که این فیلم به عنوان اولین کار بلند رینگولام در مقام سناریست و کارگردان توامان در 12 سال اخیر، از برخی منظرها استادی وی را در این حرفه نشان می‌دهد. او پیشتر فیلم‌های «شهر در آتش» و «در آماده باش کامل» را هم در مقام داستان‌گو و کارگردان عرضه کرده بود اما اینها مربوط به اوایل دهه 2000 می‌شد و فیلم جدید او حرکت وی در بخشی از مسیرهای گذشته‌اش را میسر می‌سازد و تفاوت موجود این است که تصاویر او در قیاس با گذشته سرشار از رنگ و استیل و فرم و خوش و مناسب است ولی در اینکه قرابت و ارتباط آن با حقایق اندک است، نیز تردیدی وجود ندارد.

پایه اصلی ماجراها

فیلم جدید و کارتونی و مفرح «شون گوسفنده» که از روی یک سریال تلویزیونی دیرپا اقتباس شده، وقایعی را پیش رو می‌گذارد که در یک مزرعه در شمال انگلیس با نام ماسی باتوم شکل می‌گیرد. این فیلم تا حد زیادی وامدار کاراکترهایی مانند سام گوسفنده و رالف گرگه است و در عین حال بر آثار هنری کمدینی قدیمی مانند باستر کیتون تکیه دارد. تاثیرپذیری فیلم از هر فاکتوری باشد، دیالوگ‌ها و  حرف‌ها و اظهارات کاراکترها به قدری اندک است که می‌توان «شون گوسفنده» را یک کار صامت و محصولی از آن دوران سینما تلقی کرد. اگر بنا بر قیاس و نگاه به شرایط فیلم‌های مشابه باشد، باید متذکر شد که «والاس و گرومیت» به ذهن آید. تفاوت در صراحت لهجه بیشتری است که در «شون گوسفنده» مشاهده می‌شود. طراحی گوسفندها با آردمن بوده و بیش از آن که آردمن را یک فرد هنرمند با طرح‌های ابتکاری وی بنامیم و بدانیم، منظور از این واژه بریتانیایی‌هایی است که سالهاست هنر کارتون سازی متفاوتی را از طریق ساختن مجسمه‌های گلی موجودات کارتونی و سپس به حرکت در آوردن آنها با سیستم پرطرفدار موسوم به استاپ موشن باب کرده‌اند و همان سیستم در «شون گوسفنده» هم به اجرا در آمده است.